Geschiedenis van de filmmuziek

Filmmuziek is muziek die tijdens films gespeeld wordt om de sfeer van de film en de emoties van de acteurs te versterken. Daarmee is de film een moderne vorm van melodrama. Veel films zouden zonder filmmuziek minder spanning hebben gehad en misschien nooit gemaakt zijn. 

De geschiedenis van de filmmuziek begint bij de stomme film. Tot ongeveer 1930 was het gebruikelijk dat een explicateur commentaar gaf, terwijl een pianist of een klein ensemble voor de muziek zorgde. Grotere bioscopen hadden een orgel, voorzien van toetsen en knoppen voor speciale effecten.

De muziek in een film is in het algemeen ondergeschikt aan het beeld. Aanvankelijk benadrukte de muziek de emoties van de acteurs, door deze niet alleen zichtbaar te maken, maar tevens via de vaak expressievolle muziek aan het publiek te laten horen. In de meer experimentele films uit de jaren zestig en zeventig werden de rollen ook weleens omgekeerd, of gelijkwaardiger gesteld. Muziek kan ook worden gebruikt om een bepaalde sfeer op te roepen, bijvoorbeeld als er iets spannends gebeurt of op het punt staat te gaan gebeuren. 

De filmmuziek van Ennio Morricone wordt door de meeste eigentijdse componisten als volwaardige kunstmuziek aangezien. Zijn muziek is onder andere te beluisteren bij Once Upon A Time In The West en The Mission. 

Daarnaast zullen uiteraard tijdens deze studiedag filmfragmenten te zien en te horen (!) zijn van vele andere grootheden uit deze wereld: John Williams, Nino Rota, Michael Giacchino, Hans Zimmer, Howard Shore, James Horner en vele, vele anderen!